rzeczywistość to ułuda
która lubi płatać figle
to nieświadomość świadomości
niezaznanie smaku
może gorycz
nie sos słodko-kwaśny
tylko
kożuch na mleku
lód na chodniku
pleśń na kromce chleba
pustka
dziura w bucie
i stary parasol
a przede wszystkim
paradoks nie-istnienia:
pamiętamy to, co chcemy zapomnieć
zapominamy to, co chcemy pamiętać
zapominamy zapomnieć
i choć powtórzenia
są niepoprawne stylistycznie
to powtarzaj wciąż na nowo
jak własną biblię świętych znaków
żeby nie powtórzyć
minionych błędów
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
przepiękny wiersz!
OdpowiedzUsuńjestem zachwycony...zawiera wiele prawd uniwersalnych, o których nie możemy zapominać. przede wszystkim to, że dwa razy do tej samej wody się nie wchodzi! chylę czoła!